milliyet.com.tr yazarlarından Umutsuz İş Kadını’nın 7 Kasım tarihli yazısı…
Çalış Çalış Nereye Kadar…
Paylaşmak Güzeldir.
Ülkeleri Göster
milliyet.com.tr yazarlarından Umutsuz İş Kadını’nın 7 Kasım tarihli yazısı…
18 Yorum Var
çok doğru gerçekten, ben de bazen düşünüyorum, dünyaya çalışmak için mi geldik ki diye?, bence hayır, sevdiklerimizle daha çok zaman geçirmeliyiz, kendimizi işlere bu kadar kaptırırsak çalışıp çalışıp sonra da ölmüş olacağız ve bu da boşuna yaşanmış demektir bana göre, ki ben sevdiğim işi yapıyorum, ama gerçekten sürekli masa başında bilgisayarda beynimin uyuştuğunu hissediyorum, bir süre sonra robota dönüşüyorum, işte bu yüzden freelance illüstratör olmak istiyorum, grafik tasarımcılığı çok yorucu(sevsem de), sadece çizim yaparken gerçekten mutlu oluyorum, ve bu şekilde çok uzun zaman çalışamayacağım sanırım. Hislerime tercüman olduğun için teşekkür ederim ve çok uzun yazdım artık kısa keseyim^.^
valla ne güzel kendini özgür bulduğun bir işin bir alanın olması süper. benim için en azından şu aşamada maalesef böyle bir şey yok 🙁 Ama tabi küçük şeyler bile insanı düzeltmeye yetiyor
aynen okurken kendimi buldum 🙂
Hayatı işten ibaret olmaması lazım. Yani akvaryumun içindeki balıklar gibi kaldık ya 🙂
tanımını çok sevdim: akvaryumun içinde kalmış balıklarız biz…
Okurken kendimi gördüm resmen, daha çalişmaya başlayali birkaç ay oldu ama şimdiden böyle oldum :S :(((
Bir şeyleri değiştirmek lazım ACİLEN…!
aynen okuduktan sonra ben de böyle hissettim
harika yazmıs..üstelik su son
"Ve biz, havuz/bahçe manzaralı birkaç metrekare daha büyük bir evde sevdiklerimizle oturabilmek için işyerinde, birkaç metrekarelik duvar manzaralı masalarımızda sevmediklerimizle dirsek çürütüyoruz." paragrafta söylediği "sevdiklerimizle oturabilmek" kısmı var ya;
Belki de oturacak zamanımız sadece haftanın 1 ya da max.2 günü için ki oda hiç bir zaman 24 saat değil, sevmediğimiz ortamda haftanın 5-6 tam gununu gecırıyoruz.6 GUN CALIS 1 GUN YASA..Ne kadar mantıklı ise…
evet canım maalesef her birimiz 2 gün için 5 gün harcıyoruz kenimizen veriyoruz 🙁
Daha önce arkadaşın blogundan okumuştum bu yazısını. Özellikle son sözleri öyle çarpıcı ki.
evet tatlım aynen…
Çok güzel bir yazı. Keşke en azından sevdiğim bir işi yapabilme şansım olsaydı 🙁
olur canım inşallah ilerde birgün…
Özellikle de son cümle cuk demiş gediğine oturmuş hakikaten Hamido'm…
di mi tatlım aynen…
ay varya nasıl cuk nasıl cuk of herkese bır ayna olmus bu yazı canım emegıne saglık
ben bişe yapmadım ki bebem. halimizi paylaştım sadece 😀
Aaah aah yarama tuz bastı bu yazı 🙂 ben de kendimi sistemin kölesi olmuş hissediyorum, ne kadar robotize yaşadıkça o kadar az etrafındaki güzellikleri görebiliyor, onlardan keyif alabiliyor insan. Kırılma noktası vardır ya bir de, işte ben biraz da ona yakınım bu aralar. Kendime vakit ayırmadığım her geçen gün daha da isyan ediyorum. Dediğin gibi bir de çocuk yok Hamide’m, o da olsa halimiz iyice harap…
gizemcim hemen hepimiz aynı dertten muzdaribiz, hele bi de istanbul gibi bi yerde her şey iki kat zorlaşıyor allah yardımcımız olsun valla