Yazının
başlığını görünce hüzünlü bir yazı yazdığım sanılabilir, yanılıyorsunuz. Mevsim
hüzün mevsimi olsa da ben artık başıma gelenleri tiye alıp gülmeyi baya baya
öğrendim. Çünkü diğer türlüsünü denedim, bi boka yaramıyor. Ağlamalı, salyalı,
sümüklü yılın ilk altı ayı sonucu elime geçen yine bir şey yoktu, şu anda da
yok. O yüzden bari ciğerimi soldurmayayım dedim boş yere.

Bu yıl
başladığında kendi kendime demiştim ki, 2017’ye bu ülkede, bu şehirde, bu işte,
bu evde değil; var olan koşullarımdan en az birini değiştirmiş olarak gireceğim
falan filan. 1 Eylül itibariyle şafak karanlık, itiraf ediyorum. Büyük
ihtimalle yeni yıla gayet de aynı koşullarda gireceğim, değişen tek şey kilom
sanırım onun dışında bir yılda hiç mi gelişme kaydedilemez arkadaş! Ayıp
cidden.

Hani bir
ara yazmıştım, insanlar plan yapar tanrıysa gülermiş diye. Beni izleyen yaradan
rabbim baya eğleniyordur eminim. Her bir olasılığı benim üzerimde deneyip
sabrımı sınadığı için sağolsun artık olanlara şaşırmaz hale geldim. Dün mesela
adım ve fotoğraflarım kullanarak yeni bir facebook hesabı açmış birisi, herkese
arkadaşlık isteği göndermiş. Yarım saatte hayatım boyunca almadığım kadar mesaj
ve telefon aldım yemin ederim. Y kuşağı olarak fazlaca uyanığız anam biz de,
herkes “aman diyim” diye haber verdi. Neyse buna ilişkin uyarıda bulunmak için
iş arkadaşlarımın yanına gittiğimde onların ilk tepkisi “böyle bir şey anca
senin başına gelirdi zaten” oldu. Dünya kanıksamış looserlığımı.

Neyse
ama hepsi bir sınav diil mi canııımmm? Beni yıkmayan napıyordu,
güçlendiriyordu. Ben de şu an 1200 CP’li Jigglypuff gibi güçlü güçlü
takılıyorum valla. Zaten Pokemon Go oyununa sardım, işi gücü bıraktım, sağda
solda pokemon avlıyorum. İnternet kotamın ve şarjımın anasını ağlatıyor
ama adeta bir uyuşturucu meret! Bakırköy’deki tüm pokestopları, tüm gymleri,
lure atılan yerleri falan öğrendim. Hedefim Misty olup Usta Pokemon Ash’i
baştan çıkarmak :p Akşam ne yaptın diye soruyorlar mesela, ava çıktım diyorum.
Sanırsın yavrularını doyurmaya çalışan dişi aslanım amk, ne avı diyo insanlar
tabi. Yolda yürürken elimde telefonla kesin bir gün bir otobüse falan çarpıcam,
dikkat edin bana otobüs çarpacak demiyorum, öyle şuursuz bi moda giriyor ki
insan, gözü bir şey görmüyor. “Yine mi gerizekalı Zubat, mal Pidgey ne diye kaçıyorsun” gibi sesli tepkiler veriyorum falan. Lure atılan yerlerdeki topluluklardan
anlıyorsun diğer pokemon oyuncularını, aynı davanın yoldaşı gibi hissediyorsun
onları görünce, evet tamamen salakça farkındayım ama napıyım sonuçta oyunun
mantığı artırılmış gerçeklik.

Şimdi
diyeceksiniz ki yine saçmaladın, neyle başladın neyle devam ettin! Artık böyle
cidden. Bir elimde telefon bir elimde poketopu umurumda mı modundayım.  Geçen gün Ash’imle çıktığımız bir av sırasında
elimizden kaçan bir pokemon için hayıflanırken durup dedim ki “farkında mısın
yaşıtlarımızın çocukları var, beziydi, bokuydu, püsürüydü, okuluydu, kaydıydı
falan uğraşıyorlar; bizim de en büyük derdimiz ‘o Magmar’ı nasıl kaçırdık’
sanırım bu işte bir gariplik var” Ama hemen sonra “yok ya gariplik diğerlerinde”
deyip karşıma çıkan Onix’i avlamaya koyuldum.

İşte
hüzün mevsimi bana böyle başladı… Bakalım neler getirecek, neler götürecek, 10
kmlik yumurtamdan hangi pokemon çıkacak 🙂